“Skryf jy ook gedigte?” is ek op ʼn keer al gevra.

En my antwoord: “Nie juis nie.”

Die waarheid is, ek is bang vir gedigte. Daar, dis uit, ek het dit bely!

Waarom is ek bang vir gedigte? Wel, ek dink my rede is geldig. Gedigte stel jou genadeloos bloot. Jy spoeg jou siel uit op papier en wys vir almal jou hart. Met fiksie, aan die ander kant, kan jy so half en half wegkruip agter die karakters van jou verhaal. Niemand is ooit mooi seker of jy nou eintlik besig is om jou hart te wys en of jy net oor ʼn bomenslike vermoë beskik om te kan empatiseer nie.

Dit is ook nie altyd maklik om ander se gedigte te lees nie. ʼn Gedig is nie iets wat jy sommer so lees soos ʼn storie nie. In die eerste plek moet jy in die regte bui wees vir ʼn gedig en in die tweede plek moet jy genoeg tyd hê daarvoor. Soms neem dit meer as een keer se deurlees om te begryp waaroor die gedig gaan en dan nog ʼn paar keer voordat die digter se meesterlike woordekuns aan jou openbaar word. En as dit eers gebeur het jy ʼn skat ontdek.

So skraap ek toe my moed bymekaar en besluit om aan ʼn dig-kompetisie deel te neem. Raak sommer voorbarig en stuur twee gedigte in. Kan jy jou indink? Nou sit ek en naels kou tot die dag waarop finaliste aangekondig word. Sal my leer!

Tog het daar iets goed uit hierdie voorbarigheid gekom. Die gedagte dat, as ek braaf genoeg is om aan ʼn dig-kompetisie deel te neem, ek seker ook braaf genoeg is vir ʼn digbundel? Nè?

En daarmee verklap ek dan nou waarmee ek my tans besig hou. Dis ʼn goeie ding, want nou moet ek dit deurvoer!

So wens my asseblief sterkte toe en verskoon maar as ek met tye nie by is nie.

Hierdie digter-drome kan mens nogal besig hou.

Groete

Madeleine